Nicolaas Poortman en Karl Arnoldus Poortman,

geboren in 1715, gestorven 9 nov. 1790.

Uit het vorige gedeelte blijkt, dat de tweede zoon van den in 1690 gestorven Arnoldus Poortman, het opperhoofd van de familie Poortman is geweest. Zijn oudere broer Nicolaas onttrok zich geheel van hem. Hij is in tegenstelling tot zijn rusteloozen broer Jurriaan en de driftige Christoffel een rustig mensch geweest, die zich stil met zijn zaken bezig hield, maat nooit uit zijn geldgebrek is gekomen. Er zijn een heele reeks kleine documenten aanwezig, waarin hij zoowel als zijn vrouw, den ontvangst van een lening van Jurriaan schriftelijk verklaarden. Van hem is werkelijk niets meer te deelen. Zijn zoon Karl Arnoldus Poortman had dezelfde natuur als zijn vader. De weduwe van Jurriaan Poortman moet hem later allerlei onaangenaamheden aangedaan hebben, zij wilde hem wel van het Poortmanserf dat hij volgens de erfovereenkomst, die de broers Nicolaas, Jurriaan en Christoffel sloten, bewoonde, er uitzetten. In het jaar 1759 moet hij zich zelfs tot de rechtbank wenden om zijn recht tegenover de weduwe door te zetten. De vrouw wilde hem zijn recht van “rijden-, drijven-, kruien-over-den-weg” tot zijn woonhuis afnemen. De samenwerking tusschen de familie, die Jurriaan Poortman steeds gezocht had, scheen erg geleden te hebben. Misschien zijn de onverkwikkelijke toestanden de reden geweest, waarom eerst de tweede zoon van Karl Arnoldus, Bernardus, en later de zoon uit het tweede huwelijk, Karl Arnoldus, het vaderland verlieten om in Holland hun geluk te beproeven. Deze laatste Karl Arnoldus, geboren 7 Juli 1759 is de stamvader van het geslacht poortman, dat thans in Holland ver uitgebreid is. Er zijn overigens uit den tijd van 1730 – 1770 zeer weinig papieren over de familie Poortman aanwezig, eerst toen een nieuw zeer energieke familielid van de familie Poortman, George Hendrik Poortman geboren op 6 October 1754 als zoon van Caspar Poortman, hoofd der familie was, vinden wij weer een groot aantal documenten en aanteekeningen.